ด้วยกันกับความคิดของ ancient people โกยะคุ ระคะน

ดูศาลาใหญ่ใหญ่ที่ด้านหน้า และเชียะคะโดะในข้างในซ้ายเสร็จปีค.ศ. 1858 และเป็นวิหารที่ทำด้วยต้นเซลโคว่า (ต้นเซลโคว่า) ทั้งหมดที่ทิ้งลักษณะเฉพาะของการก่อสร้างในช่วงครึ่งหลังไว้ดีที่ศาลาใหญ่ จนกว่าจะวิหารโอะโมะโทะตอนนี้ถูกสร้างขึ้นสมัยเอโดะ

การตั้งตรงของศาลาใหญ่นี้ดูเหมือนว่าจะทำให้ผู้คนในตอนนั้นประหลาดใจกับอะ และร้องเพลงที่ศาลาใหญ่ที่หรูหราสง่างามนับ และกลายเป็นเลยชื่อเสียงด้วยกันกับความนิยมของเพลงในเมืองเอโดะ

คนที่ชมเชย พอดีเยี่ยม และเลิกสิ่งของแกะสลักสึโทะเซะคิเซะบะซะวะเระบะ 4 เท่านั้น

ให้สลักโกยะคุ ระคะนที่ถูกติดบริเวณรอบๆ วิหาร และประติมากรรมที่นับ และถูกประพันธ์ในเพลงเป็นงานใช้ความสามารถที่เรียวซะน มะสึโมะโทะ master craftsman of Buddhist image ที่ถูกเรียกตัวเองว่าทหารอารักขาพระราชวังค่า Fudo เทความพยายาม spiritual strength 10 ปี และแกะสลัก และยกขึ้น

รูปร่างที่หลากหลายของระคะนที่เป็น exerciser ของ Buddhist doctrine 500 คนทำให้เป็นคนที่คอยเชื่อมสัมพันธ์ถึงแผงวงจร โดยใครสักคนไม่เหมือน
และถูกบอกว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเจอหน้าเหมือนกับตัวเองและคนรู้จักได้จากในนี้ หน้าของสีหน้าที่ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมีมนุษยธรรม และที่ตลกขบขัน และคงจะพูดว่า รูปร่างที่ทำอย่างมีชีวิตชีวาเป็นเสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประติมากรรมนี้ได้

ผู้คนที่มาทำสมัยรูปที่ไม่มีการขอพรค้นพบระคะนที่เหมือนกันกับเค้าหน้าของคนตาย และจำอารมณ์ที่ดูเหมือนว่าจะเจออีกครั้งหลังจากไม่ได้พบมานาน และนึกถึงเค้าหน้าของคนที่ระลึกถึงไม่ใช่หรือ

ในพื้นที่ที่มีอำเภอ นะริทะ ตัวแทนของ this family ไหว้พระที่เชียะคะโดะหลังพิธีฝังศพ และเห็นโกยะคุ ระคะน และมีประเพณีที่นึกถึงคนตาย และซื้อของฝากนาริตะเป็นการกลับของการขอพร และทำตัวต่อหลายที่บริเวณใกล้เคียงที่อยู่ที่แม่บ้านของพิธีฝังศพ และท่าทางจะอยากทำการรำลึกถึงผู้เสียชีวิตในผู้เสียชีวิต ถูกบอกว่า ประเพณีนี้ดำเนินต่อไปถึงช่วงหลังสมัยโชวะ